 |
Το κάλεσμα του βαμπιρ | ||
‘‘Γοητεία και ηδονή.. Ηδονή και αίμα.. Αυτά είναι τα όπλα μου.. Η ευχή και η κατάρα μου.. Να μένω πάντα μόνος.. Αιώνες μοναξιάς με μόνη συντροφιά την μνήμη. Όλες μου οι ερωμένες είναι νεκρές.. Αλλά πέθαναν ευχάριστα.. Στην αγκαλιά μου.. Πάντα μου έλεγαν: Πριν σε γνωρίσω το τελευταίο Πράγμα που ήθελα να δω πριν πεθάνω Ήταν τα αστέρια.. Τώρα θέλω να πεθάνω και να βλέπω εσένα.. Πως λοιπόν να τους αρνηθώ Έναν τόσο όμορφο θάνατο; Ομορφότερο από τον δικό μου.. Που πέθανα και γεννήθηκα στο Χώμα.. Δεν είμαι κακός.. Οι συνθήκες βλέπετε.. Ειλικρινά.. Και εσείς αν πεινάγατε τι θα κάνατε;’’ Αυτοί είναι οι στίχοι από ένα τραγούδι. Με χαρακτηρίζουν απόλυτα.. Εμένα το σαρκοβόρο της νύχτας.. (Και της ημέρας..) Τους ψιθυρίζω.. Αναστενάζω.. Δεν μετανιώνω όμως για τίποτα.. Μου αρέσει πριν βγω έξω να είμαι δίπλα Στο τζάκι και να πίνω κόκκινο κρασί.. Βάζω το ποτήρι μπροστά στα μάτια μου.. Και οι φλόγες γίνονται ένα με τον κρασί.. Σαν δύο δυνάμεις που παλεύουν.. Και το τραγούδι συνεχίζετε.. | ||
(c) 2003 - 2004 vampirella, all rights reserved | ||