 |
Το κάλεσμα του φεγγαριού | ||
Στα σκοτεινά μονοπάτια του... Προχωράω, στο δάσος, μόνη... Γυμνή από αισθήματα... Κρατάω πάντα σφιχτά στο δεξί μου χέρι το μικρό μου στιλέτο με την δηλητηριασμένη μύτη... Ο κίνδυνος παραμονεύει... Πίσω από τα ψηλά δέντρα, που μοιάζουν ζωντανά... Ο προορισμός μου είναι η "Ασημένια λίμνη"... Εκεί θα βαπτιστώ κάτω από τις αχτίδες του φεγγαριού... Και ποτέ ξανά δεν θα είμαι η ίδια... Ακούω τους λύκους να αλυχτάνε... Με φωνάζουν... Με περιμένουν... Εμένα... Την ιέρεια της 'Αρτεμις... Προσπαθώ να ξεφύγω από τον τρόμο... Είναι μάταιο... Όλες οι αναμνήσεις μου, με κυνηγάνε... Πρέπει να φτάσω... Πρέπει... Για να σωθώ... Φωνές στο κεφάλι μου... Κοντεύουν να με τρελάνουν... Δεν πρέπει να αφήσω τα πνεύματα των νεκρών να με κυριεύσουν... Τρέχω... Κλείνω τα αυτιά μου και τρέχω... Το φόρεμα μου, μπλέκεται σε κάτι θάμνους που μοιάζουν σαν να έχουν χέρια και να με τραβάνε πίσω... Με τραβάνε πίσω... Βλέπω πρόσωπα... Πρόσωπα γνωστά... Και μισητά... Γελάνε. Γελάνε με μανία... Τους κοιτάζω και τους φτύνω... Αυτό τους εξόργισε... Έτρεχα... Μου κόπηκε η ανάσα... Τα πόδια μου λύγισαν και έπεσα στο έδαφος... Τους άκουγα από πίσω μου να γελάνε σαρδόνια... Κοίταξα μπροστά μου... Η "Ασημένια Λίμνη", αναφώνησα... Ή μήπως ήταν ένα διαβολικό κόλπο τους...; Βγάζω το φόρεμα μου, και αφήνω το ασημένιο βραχιόλι στο πόδι μου, μόνο... Το νερό είναι ζεστό... Και τόσο λυτρωτικό... Τα γέλια σταματάνε... Και ακούγονται κραυγές... Κραυγές που θα ακούγονται αιώνια... Και οι κοινοί θνητοί θα αναρωτιούνται το γιατί... Οι λύκοι με πλησιάζουν... Γουργουρίζουν καθώς τους ακουμπάω με το γυμνό μου σώμα... Και αποκοιμιέμαι πάνω τους... Η 'Αρτεμις χαμογελάει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά... Το φεγγάρι με λούζει με το πλούσιο φως του... | ||
(c) 2003 - 2004 vampirella, all rights reserved | ||