Ακομα την αγαπω και κρατω το γαλαζιο των ματιων της μεσα μου..
Σαν να την ειδα μολις μια νυχτα πριν
Και το αρωμα της
Να γεμισε το αιμα μου κρινα, το ανασαινω πια..
Τις νυχτες την καρτερω καιγοντας παλια γραμματα της και ελπιζοντας πως καιγοντας αυτα θα καψω και τις μνημες της..
Την αγαπη μου για εκεινη..
Που με κρατα ακομη δεσμιο των φιλιων της..
Αφηνοντας με, για παντα μονο..
Να τριγυρνω στον ταφο της αγαπης μας..
Συνεχιζω να κρατω
Την υφη των μαλλιων της..
Που ξεθυμαινει νωχελικα , γλιστρωντας απ? τις ακρες των δαχτυλων μου..
Των δαχτυλων που καποτε την αγγιξαν
Γεματα ποθο και ερωτα..
Για την αγαπη μιας πριγκιπισσας..
Που το προσωπο της υπαρχει μοναχα μεσα μου πια..
Μα ποσο φοβαμαι
Μην παρει και την αναμνηση αυτη ο χρονος..
Σαν ανεμος να την σκορπισει στα λουλουδια που αγαπουσε εκεινη..
Και τοτε θα μεινω ολοκληρωτικα μονος..
Χανοντας την μοναδικη αμυνα μου
Απεναντι στο τελος..
Χανοντας τις μνημες μου για εκεινη, που ακομα με κρατουν στη ζωη..
Χωρις καμια ελπιδα..
Να ξαναδω το μελιχρο εκεινο προσωπο της
Να αγγιξω τα λευκα τρυφερα της χερια,
Παραδωμενα πια στον γλυκο υπνο..
Χωρις την ελπιδα να ξαναδω το φως της συναντησης μας στα ματια της..
Χωρις την ελπιδα να ακουσω τη μελωμενη φωνη της
Να ηχει γλυκα
Τρυφερη σαν ψιθυρος
Κια σιγουρη σαν χειμωνας
Μα τοσο γλυκια σαν ανοιξη
Να μου ζωγραφιζει
Εαρινους ορκους αγαπης..
Η ισημερια που ζησαμε
Εδωσε τη νοτα της στη νυχτα
Κι αν εκεινη ηταν η αυγη
Εμεινα μονος
Κι εγινα σκοταδι..
Καλυψα με μαυρο πεπλο τον εαυτο μου..
Για την αγαπη μιας πριγκιπισσας εζησα..
Για ενα διαφανο, κρυσταλλινο φιλι της..
Για ενα ασημενιο δακρυ της..
Παρατηρωντας τον ατελειωτο δρομο του
Μεχρι να φτασει στα ροδινα χειλη της και να χαθει λαμπυριζοντας στα δικα μου χειλη..
Για την αγαπη της
Που εσβησε καθε αλλοτινο χναρι στην καρδια μου και αφησε μοναχα
Εκεινη..
Για εκεινη μετα απο χρονια συνεχιζω να πονω..
Να την ανταμωνω
Καθε νυχτα στα χιονισμενα ονειρα μου..
Και να θρηνω
Που δεν την εχω πια..
Ελπιζοντας ο θανατος να την αγαπα οσο κι εγω..
Θα πρεπει πια να μαθω να την μοιραζομαι μαζι του..
Μα ποσο την ποθω ακομη..
Σαν πυρρακτωμενο ανθος της ερημου
Που ζητα την βροχη για να επιβιωσει..
Και εκεινη ειναι μια νεφελη..
Η ομορφοτερη του ουρανου..
Που μου χαριζει τα δακρυα της
Που θρηνει για να μην μαραθω..
Για την αγαπη μιας πριγκιπισσας εζησα
Για να αντικρυζω τα ματια της καθε πρωινο που ξυπνω
Και αυτα να φιλω
Πριν παραδωθω στον γλυκο υπνο κοντα της..
Για την αγαπη μιας πριγκιπισσας
Αιωνια θα μιλω
Στους καιρους που θα ερθουν χωρις αυτη
Μισωντας το φθινοπωρο εκεινο που την πηρε μακρυα μου
Και παντα θα θυμαμαι πως τρεμοσβηνε σαν αστρο
Μεταξυ θανατου κια ζωης..
Παραδινομενη τελικα στον θανατο
Που γι ?αυτην μοναχα πλαστηκε απο μυρα..
Για την αγαπη μιας πριγκιπισσας αιωνια θα ρωτω
Αν τα αστερια την ειδαν ή αν τα λουλουδια ζηλεψαν το κοιταγμα της και μαραθηκαν ..
Κι αν καπου περα απο τις πυλες του παραδεισου
Με περιμενει..
Οπως μου υποσχεθηκε..
Η αγάπη μιας πριγκιπισσας..
1-12-2004