Αθάνατο
Νερό Ο
ένα σώμα
χωρίς
καρδιά
πνίγηκε
μέσα
στους
ήχους
μέσα στα
φώτα
και
παρέμεινε
μοναχό
να κοιτά
την
ασημένια
Θεά
πίσω από
δύο
κρυστάλλινους
καταράκτες
που
κεθρεφτίζουν
το δρόμο
του
το
μονοπάτι
της
μοναξιάς...
ακόμα μιά
νύχτα
μελαγχολίας
και
μερικές
φορές
ανοίγουν
οι πόρτες
ξωπίσω του
για να μπεί
για λίγο
στο
ασπρόμαυρο
βασίλειό
του
και να βρεί
λίγη
συντροφιά...
λίγη
ψεύτικη
ευτυχία...
σου μιλά
μα δεν
καταλαβαίνεις,
φωνάζει,
μέσα στην
αγωνία
του, μα δεν
ακούς...
ποιός να
φροντίσει
τέτοιες
πληγές;
ποιός
μπορεί;
ποιός
θέλει;
πώς να
δείς το
αίμα που
στάζει από
τα μάτια
όταν η
όρασή σου
μειώνεται
από την ύλη
και τους
ανθρώπους
που
υπνοβατούν;
άπειρη
αγάπη θα
βρείς
κάτω από
τον
ξεραμένο
κισσό που
αγκάλιασε
το σώμα
που
βλέπεις...
ένα σώμα
χωρίς
καρδιά...
δίχως ψυχή
ακέραια...
μαζί του
είναι
θαμμένα
και τα
σπασμένα
φτερά...
και τα
όνειρα...
μέσα σε
δάκρυα, το
αθάνατο
νερό,
διατηρείται
η πληγωμένη
καρδιά
φτάνει μόνο
να την
αναστήσεις...
(Ξάνθη, 15/08/2000)