Τόσες σκέψεις. Τόσα λόγια στο χαρτί.
Πόσο να σε θέλω άραγε; Πόσο να μου κοστίσει;
Δε ξέρω. Λέξεις που στις έδωσα γραμμένες για να μη ξεχαστούν.
Λόγια που βγήκαν έχοντας το πράσινο των ματιών σου
στη σκέψη μου.
Το συναίσθημα. Το ίδιο το συναίσθημα ν' αγαπήσω
για να μη με πονέσει.
Ποτέ δε προσπάθησα να τ' αγαπήσω.
Τ' άφηνα πάντα να με κυριεύει. Σα θάλασσα ορμούσε
και τα έπνιγε όλα.
Βούλιαζα τελευταία και μεγαλόπρεπα...
Θέλω αλλιώς να το βιώσω τώρα. Το ξέρω, στο έδωσα γρήγορα.
Σε τρόμαξα. Ίσως να έχεις πάρει ήδη το δρόμο για να φύγεις...
Μ' αυτό θέλω να παλέψω. Να σε κερδίσω! Πόσο το θέλω!
Ξέρω. Δεν ξέρεις ποιά είμαι.
Είμαι αυτή που τα δάχτυλά σου στα δικά της μπλέχτηκαν.
Είμαι κι αυτή που την ψυχή της άγγιξες.
Σαν μαγικό ραβδάκι ήταν μετά από τόσα χρόνια...
Ζεστασιά, τρυφερότητα, χάδι... Αυτό είμαι... Είμαι ό,τι
μ' έκανες να νιώσω...
Είμαι κι αυτή που θα σ' αγαπήσω αν μ' αφήσεις...
Μα τί λέω! Αφού σ' αγαπώ!
Σε απόσταση αναπνοής είμαι απ' την αγάπη...
Αγάπη... Ένα χάδι τα βράδυα,
ένα βλέμμα κλεμμένο απ' το καταπράσινο, φωτεινό χρώμα σου...
Ένας ώμος, στήριγμα για τη μέρα που έρχεται... ένα χαμόγελο και για τους
δυο...
Όμως ο φόβος σου... Γιατί να θέλει να νικήσει την αγάπη;
Γιατί να φαντάζει πάντα δυνατότερος όταν δεν είναι;
Μη τον αφήσεις, να χαρείς...
Σαν Ιππότης θα τον πολεμήσω και το κάστρο σου θα κρατήσω
όρθιο και αλώβητο!
Θα τον ξορκίσω για πάντα να χαθεί!...
Το υπόσχομαι να το κάνω!
’σε με να σ' αγαπάω μάτια μου... ’σε με ν' αγαπηθώ...

02/01/2003